Rozdział 36

- To kiedy przedstawisz nam swoją dziewczynę ? – zapytała mama Michała przy porannym posiłku. Michał spojrzał na mamę jak na idiotkę, wzruszył ramionami i wstał od stołu.

- Nie wiem . – powiedział odkładając talerz do zlewu.

- Mamo daj mu spokój, jak na razie nie wiemy czy im się ułoży. – wtrąciłam .

- Wielkie dzięki, siostra . – powiedział Michał z nutką sarkazmu w głosie  .

- Przecież Ci pomagam debilu . – powiedziałam z uśmiechem na ustach .

- Oj tam oj tam . – powiedział brat , po czym razem z mamą zaczęłyśmy śmiać się na cały głos .

Podróż do szkoły jak zwykle minęła mi bardzo miło w towarzystwie Przemka . Tak jak pierwsze trzy lekcje, choć nie było go ze mną, nie było też wrednego nieznajomego. A to bardzo poprawiło mi humor. Jednak uśmiech zszedł mi z twarzy, gdy wchodziłam do stołówki. W prawym końcu pomieszczenia zauważyłam Krzysia w towarzystwie Igora, Anity i nieznajomego . Na sam jego widok zrobiło mi się nieprzyjemnie gorąco. Z racji tego, że nie chciałam tam siadać, postanowiłam poszukać Szymona. Znalazłam go po jakichś dwudziestu sekundach . Wzięłam swoją porcję śniadania i ruszyłam w jego kierunku. Gdy stałam w kolejce, do Szymona dołączyła jakaś dziewczyna o czerwonym kolorze włosów. Muszę przyznać, że wygląda w nich rewelacyjnie.

- Siema . – przywitałam się .

- Cześć cześć . Poznajcie się . – powiedział mój kolega. Dziewczyna uśmiechnęła się i podała mi rękę . Uścisnęłam ją .

- Jestem Karolina .

- A ja Weronika . – powiedziałam .

Po mimo tego, że Karolina wydawała się w porządku, wybrałam miejsce obok Szymona .

- To skąd jesteś ? – zapytałam by przerwać ciszę .

- Z Rumi . – powiedziała . – A ty jesteś z Redy, tak ? – dodała po chwili .

- Skąd wiesz ? – zapytałam z nutką ciekawości w głosie .

- Szymon mi mówił . – wskazała palcem na naszego kolegę .

- A ja myślałam, że mówi tylko o swojej dziewczynie . – powiedziałam puszczając do niej oczko .

- Nie myliłaś się. Mówi o niej cały czas, ale gdy podeszłaś zmienił temat, bo bał się, że będziesz się z niego naśmiewać . – powiedziała . wyczułam w jej tonie głosu, że przyłączyła się do wkurzania Szymona .

- No to ma to jak w banku . – powiedziałam trącając go łokciem w lewe żebro .

- Dobra dosyć . – powiedział Szymon. Wstał ze swoją tacą z zamiarem wyrzucenia śmieci, które się na niej znajdowały .

- Myślisz, że jest zły ? – zapytała Karolina szeptem, lekko pochylając się nad stolikiem . Nachyliłam się w jej stronę .

- Nie wiem, ale chyba nie . – odszepnęłam .

Wyprostowałam się . Odwróciłam głowę w prawą stronę . Trafiłam na moment, w którym Krzysiu wychodzi ze stołówki. Byłam zawiedziona, że do mnie nie podszedł. Ba ! Nawet na mnie nie spojrzał .

- Macie ciche dni ? – zapytała Karolina, wytrącając mnie z zamyślenia.

- Co ? – zapytałam zbita z tropu .

- No, nie rozmawiacie . – powiedziała rumieniąc się .

- No nie .  – powiedziałam wyginając usta w podkówkę .

- Jesteś szczęściarą. Większość dziewczyn tutaj marzy by na nie spojrzał . A no i słyszałam o wczorajszym.

- O czym ? – zapytałam .

- No o tym jak się całowaliście przy szafkach . – powiedziała .

- Czyli mam rozumieć, że cała szkoła o tym gada ? – zapytałam .

- Większość . – powiedziała .

Kątem oka zauważyłam, że Igor, Anita i nieznajomy wstali od swojego stolika . Chwilę później przystanęli obok nas na czele z Anitą .

- Kogo ja tu widzę . – powiedziała z tym swoim cienkim głosikiem .

- Daruj sobie . – wycedziła Karolina .

- Ojej . Nie denerwuj się tak, bo dostaniesz pryszczy . – powiedziała . Co tu jest grane ?

- Nie, mnie to nie grozi . Spójrz lepiej na siebie . – powiedziała Karolina. Wstała trzymając w ręku butelkę coli . Myślałam, że ominie Anitę, ale myliłam się . Podeszła do niej bliżej i … wylała na nią swoje picie . Na początku byłam zdziwiona jej zachowaniem, ale później zaczęłam się śmiać, gdy zobaczyłam minę Anity . Bezcenny widok . Ruszyłam za Karoliną . Niestety nie dogoniłam jej . Zadzwonił dzwonek, tak więc udałam się na lekcje .

***

- Żałuj, że nie widziałeś jej miny . – powiedziałam do Szymona, gdy siedzieliśmy już w pociągu .

- Ach, żebyś wiedziała jak bardzo żałuję .

- A tak w ogóle to dlaczego się nie lubią ? – zapytałam .

- Anita i Karolina ? – zapytał by upewnić się o kogo chodzi, gdy potaknęłam głową zaczął odpowiadać mi na pytanie . – Kiedyś Anita odbiła chłopaka Karoliny. Karolina bardzo go kochała a on okazał się być dupkiem . Od tamtej pory się nienawidzą .

- A co z tym chłopakiem ? – zapytałam .

- Jakieś trzy tygodnie później Anita go rzuciła . Wszyscy podejrzewali, że się jej znudził . Nie zgadniesz co ten palant zrobił.

- No co ? – zapytałam spragniona wyjaśnień.

- Chciał wrócić do Karoliny . Na szczęście wyrzuciła go ze swojego życia na zbity pysk .

- Kurde, ale historia . – powiedziałam .

- Taa, jak w Modzie na sukces . – dodał Szymon .

- Niee . Do Mody na sukces to tu jeszcze dzieci brakuje .

***

- Myślałem, że was nie dogonię . – ledwo wydyszał Przemek . Stał oparty o kolana. Zapewne zaczął gonić nas, gdy zobaczył, że wysiedliśmy z pociągu .

- Matko, ale masz słabą kondycję . – powiedziałam .

- Wcale nie taką słabą . – pomimo tego, że był zmęczony to jeszcze chciało mu się ze mną droczyć .

- No nie powiedziałbym . – wtrącił Szymon .

- Dobra już . Śmiejcie się z kogoś innego . – powiedział Przemek, gdy się wyprostował .

- Tylko z kogo ? – zapytałam .

- Z Szymona na przykład . – podpowiedział Przemek .

- Co, co ? – powiedział Szymon . Stracił wątek, ponieważ wczytał się w sms-a .

- Nic nic . – powiedziałam śmiejąc się z niego razem z Przemkiem .

- Dobra mniejsza . Muszę iść .. gdzieś .. z kimś . - z każdym słowem na jego twarzy gościł coraz większy uśmiech .

- No to leć do niej . – powiedziałam . Ten jak na rozkaz odwrócił się i poszedł w wybrane przez siebie miejsce .

- Nie rozumiem tej waszej kobiecej intuicji . – powiedział Przemek kiwając głową .

- Chyba nigdy jej nie zrozumiesz . – powiedziałam .

Spojrzałam mu w oczy . Ostatnio starałam się unikać jego głębokiego spojrzenia . Ale teraz sama się o niego prosiłam . Czułam jakby cały świat stanął w miejscu. Byliśmy tylko my i rozmazane tło, które nie miało znaczenia . Nie wiem w którym momencie, ale nie wytrzymałam. I .. pocałowałam go . Robiąc to nie myślałam o konsekwencjach . Odwzajemnił mój pocałunek z radością, wyczuwalną na kilometr. Zatraciłam się w tym . Sumienie i winę odsuwałam od siebie jak najdalej . Ale w pewnym momencie dotarło do mnie, że tak nie można . Oderwałam się od niego . Spuściłam wzrok. Prawdopodobnie ze wstydu i poczucia winy. Po chwili ponownie spojrzałam mu w oczy. Zobaczyłam w nich mieszaninę radości, zaskoczenia i czułości.

- Przepraszam, ja .. nie powinnam . – wybełkotałam . – Wiem wysyłam Ci sprzeczne sygnały . Przepraszam. – dodałam . Czym prędzej odwróciłam się na pięcie i poszłam przed siebie . Próbując uciec od tego co właśnie zrobiłam . 

no i jest kolejny, i znów przepraszam,

że tak długo musiałyście czekać . ;)
sorki za błędy, i miłego czytania ^^