Rozdział 41

Czasami zastanawiam się jak, w tak krótkim życiu, można spotkać tylu palantów ? Widocznie mam w tym względzie szczególny dar . Na szczęście spotkałam jednego fajnego chłopaka . Dochodzę do wniosku, że by być z Przemkiem musiałam przetrwać Patryka i Krzysia . Czy to miała być cena za moje szczęście ? Tylko czy aby na pewno już ją spłaciłam ?

Przez połowę nocy nie mogłam zasnąć . Został mi tylko jeden dzień by przygotować się na spotkanie z Krzysiem . Mam nadzieję, że jakoś to przeżyję.

Zasnęłam nad ranem. Niestety budzik nie był tak łaskawy i zadzwonił, choć miałam nadzieję, że się popsuje . Humor poprawił mi sms od Przemka . : „Kocham Cię . Damy radę, pamiętaj jestem przy tobie .”

Dzięki niemu cały poranek się uśmiechałam zapominając o przykrościach .

Na przystanku przywitałam go czułym buziakiem .

- Teraz możemy o tym porozmawiać ? – zapytał .

- Chyba nie mamy wyjścia . – powiedziałam z westchnieniem .

- Co zamierzasz zrobić ?

- Ty miałeś coś wymyślić . - powiedziałam.

- No i wymyśliłem . Ale najpierw chciałbym się dowiedzieć jaki był twój plan .

- Zamknąć się w pokoju i nie wychodzić przez miesiąc . – odpowiedziałam.

- I miałbym Cię przez miesiąc nie widywać ? Odpada . – powiedział przyciągając mnie do siebie .

- Możesz się tam zamknąć ze mną . – podpowiedziałam .

- Z pewnością było by miło . – wyszeptał .

- Dobra już . – powiedziałam śmiejąc się, jednocześnie uwolniłam się z jego uścisku . 

- Nie bądź taka . – niemal wybłagał ponownie przyciągając mnie do siebie.

- Autobus jedzie . – oznajmiłam z chytrym uśmieszkiem .

- Pojedziemy następnym . – powiedział .

- Żartujesz ? – zapytałam . – Nie mam zamiaru czekać na następny . -powiedziałam nim zdążył odpowiedzieć i weszłam do autobusu . Znalazłam dwa wolne miejsca i rozsiadłam się na nich . Chciałam się z nim podroczyć, więc nie miałam zamiaru pozwolić mu usiąść obok siebie . Jednakże Przemek jak zwykle nie dał za wygraną . Wziął mnie na ręce, nie zważając na moje protesty, zgrabnym ruchem okręcił się dokoła i usiadł na moim miejscu ze mną na kolanach . Usłyszałam ciche chichoty starszego mężczyzny i starszej pani, którzy siedzieli niedaleko nas oraz ‘brawo, tak trzymaj’  pana z naprzeciwka .

- Wariat . – powiedziałam tylko .

- Ważne, że twój nie ? – odpowiedział z cwaniackim uśmiechem .

- Chodź tu, mój ty wariacie . – powiedziałam przyciągając jego usta do moich . Niestety przerwało nam chrząkanie mniej tolerancyjnej pani .

- Chcesz usiąść normalnie ? – zapytał Przemek .

- Nie, tak mi wygodnie . – odparłam . – A co kolana bolą ?

- No nie przeczę, że piórkiem nie jesteś . – odpowiedział złośliwie, jednak spojrzał na mnie z taką czułością, że nie mogłam się na niego pogniewać .

- No to masz pecha . – powiedziałam wystawiając język .

- Uważaj, bo ci go odgryzę . – pogroził .

- Możesz próbować . – odgryzłam się .

- Na pewno spróbuję . – wyszeptał mi do ucha .

Miłe chwile zostały przerwane . Musieliśmy wysiąść z autobusu . Niechętnie zeszłam z kolan mojego chłopaka . Dziesięć minut później siedzieliśmy już w pociągu . Tym razem w normalnych pozycjach . Bynajmniej ja usiadłam w normalnej .

- No dobra, powiedz co wymyśliłeś . – powiedziałam .

- Możesz zamieszkać u mnie . – odpowiedział . Zadziwił mnie tą propozycją .

- A twoi rodzice ? – zapytałam nadal zdziwiona tą propozycją .

- Już z nimi rozmawiałem, zgodzili się . Chociaż cię nie znają . – powiedział z uśmiechem .

- No nie wiem . – wyznałam .

- Decyzja należy do ciebie. Nic na siłę. Ale u mnie będziesz bezpieczniejsza . – zaczął mnie zachęcać . Nie powiem, spodobał mi się ten pomysł .

- Dobra . Porozmawiam z rodzicami . – obiecałam .

- Cieszę się . – powiedział Przemek całując mnie w policzek .- Kiedy ma się wprowadzić ? –zapytał.

– W środę . – odpowiedziałam.

– Mój przystanek. Kocham cię. - powiedział.

- Ja bardziej .

Jakby się nad tym zastanowić to bardzo dobry pomysł . Nie będę się musiała użerać z Krzysiem, będę spędzać więcej czasu z Przemkiem i Piotrkiem, poznam jego rodziców . Same plusy . Mam tylko mały problem z rodzicami, ale moim zdaniem nie powinni robić trudności.Znają Przemka, lubią go. Dlaczego nie ?

Lekcję dłużyły mi się niemiłosiernie . Chciałam już iść na dworzec i pojechać do domu . Pomiędzy lekcjami dostałam sms-a od Przemka, że niestety kończy godzinę szybciej i nie możemy razem wracać . Miałam wielką ochotę nie iść na ostatnią lekcję . Ale nie mogę narzekać . Ostatnia lekcja, mimo wszystko zleciała mi najkrócej. Otóż usiadła ze mną miła dziewczyna o imieniu Aurelia . Bardzo cicha, skromna i bardzo sympatyczna dziewczyna . Dowiedziałam się od niej, i tu uwaga, że jest siostrą Arka . Tak, tego nieznajomego, który mnie denerwuje . Jest jego całkowitym przeciwieństwem . Ciekawe jaką będzie miał minę, gdy dowie się, że zaprzyjaźniłam się z jego siostrą .

Gdy tylko zadzwonił dzwonek, zabrałam swoje rzeczy i ruszyłam ku wyjściu . Wzięłam tylko kurtkę z szafki i wyszłam z budynku .

Półtorej godziny później otwierałam drzwi od domu . Usłyszałam rozmowy w salonie . Poszłam się przywitać i to co tam zastałam a właściwie kogo, zadziwiło mnie jeszcze bardziej niż propozycja Przemka .

- Co on tu robi ? – wycedziłam przez zęby .

- Nastąpiły pewne komplikacje i Krzysiek musiał zamieszkać z nami już od dzisiaj . – odpowiedział tata .

- Aa świetnie, że mnie ktoś zawiadomił . – rzuciłam na odchodnym . Pobiegłam na górę do pokoju brata . Nie zdążyłam się wyżalić, ponieważ Michał nie dał mi dojść do słowa .

- Wiem co chcesz powiedzieć . Sam się tak czuję .

- Wiedziałeś ? – zapytałam zamykając drzwi .

- Powiedziałbym ci gdybym wiedział. Uwierz mi, że mnie też nie uśmiecha się mieszkanie pod jednym dachem z takim palantem . – powiedział .

- Ja nie zamierzam . – wyznałam wyciągając telefon z kieszeni.

- Co .. – nie skończył, uciszyłam go gestem dłoni, ponieważ wybrałam numer Przemka .

- Co się stało, skarbie ? – przywitał mnie czule, jak zwykle.

- Mogę się do ciebie wprowadzić za godzinę ? – wypaliłam z grubej .

- Jasne. Co się stało ? – ponowił pytanie bardziej zaniepokojony.

- Krzysiek już tu jest . – powiedziałam rozgniewana .

- Będę u ciebie za pół godziny . Pomogę ci się spakować . – oznajmił .

- Dzięki. Kochany jesteś .

- Przecież cię kocham . – odpowiedział . Czułam, że się uśmiecha .

- A no tak. Zapomniałam .

- Do zobaczenia . – rzucił tylko śmiejąc się i rozłączył połączenie .

- Ciekawe jak to rodzice przyjmą . – powiedział Michał z uśmiechem .

- Nic mnie to nie obchodzi . – powiedziałam podnosząc brodę .

- Jasne . – odpowiedział . Wyszłam z pokoju wrogo nastawiona . Zeszłam na dół i skierowałam się do salonu .

- Wyprowadzam się do Przemka . – oznajmiłam na wstępie . Zauważyłam kątem oka, że Krzysiowi nie spodobał się ten pomysł. I dobrze .

- Ale jak to ? – wykrztusiła mama .

- Normalnie . Nie zamierzam tutaj z nim mieszkać . – pokazałam na Krzysia, lecz nie spojrzałam na niego . – Rodzice Przemka już się zgodzili . Będę u niego bezpieczna. Nie macie się o co martwić . – powiedziałam .

- Dobrze . Myślę, że tak będzie dla ciebie lepiej . – zgodził się tata na co kiwnęłam głową z lekkim uśmiechem .

- Pójdę się spakować .

Chwilę później wyjmowałam walizkę z pod łóżka. Spakowałam tam najpotrzebniejsze rzeczy takie jak : ubrania, oczywiście tylko jakąś część; kosmetyki; książki schowałam do plecaka . Ostatecznie skończyłam się pakować wraz z przyjściem Przemka .

- Już spakowana ? – zapytał wchodząc do pokoju .

- Nie mam zamiaru tu dłużej siedzieć .

- Nie musisz . – powiedział . Wziął moją walizkę i plecak . Zeszliśmy razem na dół . 

przepraszam, że tak długo musiałyście czekać na ten rozdział . 

byłam chora i nie miałam siły nic napisać, ale teraz jest już

dobrze i mam nadzieję, że następny pojawi się szybciej ;p

życzę miłego czytania ;)