Rozdział 39

Obudziłam się z okropnym bólem głowy. Nie zaprzeczam, że miałam też lekkie zaniki pamięci. Na przykład całkowicie wyleciało mi z głowy jak znalazłam się w domu, w łóżku i w dodatku przebrana w luźną koszulkę i spodenki. Na szafce nocnej znalazłam tabletki przeciwbólowe, które leżały na karteczce .

„To na ból głowy. Uprzedzałem ;)”

Domyśliłam się, że to od Przemka . Na szczęście pamiętam naszą rozmowę . Gdy zwlekłam się z łóżka było już grubo po czternastej .

Po porannej, a może w tym przypadku popołudniowej toalecie zeszłam na dół, by cos zjeść . Akurat trafiłam an obiad.

- Wyspałaś się, słonko ? – zapytała mama miłym tonem . Zdziwiło mnie to, że się nie złości po moim wczorajszym powrocie.

- Powiedzmy . – powiedziałam siadając do stołu. Przy obiedzie panowała miła atmosfera. Żartowaliśmy rozmawiając, ale wydało mi się to podejrzane. Jednak nic takiego nie powiedziałam i udawałam, że nic się nie dzieje .

- Michał mówił, że zerwałaś z Krzysiem . – powiedziała w pewnym momencie mama . Michał natomiast na dźwięk swojego imienia spuścił głowę i uparcie szukał czegoś na swoim talerzu .

- Zgadza się . – potwierdziłam ciekawa całej tej dalszej konwersacji .

- Ach . Nie .. no to . – zaczęła się jąkać co jeszcze bardziej mnie zaciekawiło .

- Dobra , nie wnikam . – powiedziałam wstając od stołu .

Naszła mnie ochota na spacer, więc wzięłam telefon, założyłam kurtkę, buty i wyszłam na zewnątrz informując rodzinkę, że wychodzę . 

Ruszyłam w stronę parku . W połowie drogi spotkałam Przemka .

- Cześć . – powiedziałam . Przyszedł mi do głowy fajny pomysł .

- O hej, właśni do Ciebie szedłem . – powiedział .

- Tak ? A chciałam Ci podziękować za te proszki no i, że dotarłam do domu. – zaśmiałam się . – Chociaż nic nie pamiętam . Musiałam dużo wypić . – tak zamierzałam go wkręcić, że całkowicie urwał mi się film .

- Nic nie pamiętasz ? – zapytał markotniejąc .

- Takie urywki . Nic szczególnego co mogłabym złożyć w całość .

- Naprawdę ? – zrobił tak smutną minę, że aż zrobiło mi się go żal .

- Nie . – powiedziałam szczerząc się jak głupi do sera .

- Ale, dopiero co mówiłaś … - przerwał głowiąc się nad moim zachowaniem.

- Żartowałam głuptasie . – powiedziałam z łagodnym uśmiechem .

- Nie ładnie . – powiedział przyciągając mnie do siebie .

- Yhmm , chyba należy mi się jakaś nauczka . – wymruczałam podekscytowana bliskością Przemka . Od razu udzielił mu się mój nastrój .

- Mogę Cię zacałować na śmierć . – powiedział z uśmiechem .

- Nie, tylko nie to . – powiedziałam z udawanym strachem .

- Sama przyznałaś, że należy Ci się kara . – powiedział przybliżając swoje usta do moich .

- Chyba masz rację . – już raczej wyszeptałam niż wymruczałam . Potem nasze usta złączyły się w idealnym, pełnym namiętności i szczęścia krótkim pocałunku.

- To gdzie idziemy ? – zapytał, odrywając swoje usta od moich, lecz nie uwalniając mnie ze swoich objęć  .

- Miałam zamiar iść do parku . – odpowiedziałam .

- Zatem chodźmy do parku . – powiedział .

- Zatem ? – zapytałam śmiejąc się z niego . – Skąd u ciebie takie słownictwo, kochanie ?

- Zacząłem uważać na polskim . – odpowiedział z uśmiechem .

- Yhmm . – przytaknęłam, gdy ruszyliśmy w wytyczonym wcześniej miejscu  .

Po cichym aczkolwiek bardzo miłym spacerze usiedliśmy na ławce . A dokładniej, Przemek usiadł na ławce a ja na jego kolanach .

- Jeszcze wczoraj po południu nie miałem nawet nadziei, że do mnie wrócisz . – zaczął .

- Ja też tak nie myślałam, zanim nie porozmawiałam z Michałem . Więc, to chyba jemu powinieneś dziękować . – mrugnęłam do niego na co on ścisnął mnie bardziej w pasie .

- Jesteś najpiękniejszą, najwspanialszą, najzabawniejszą dziewczyną jaką kiedykolwiek poznałem .

- Cóż za komplement . – powiedziałam, po czym pocałowałam go w kącik ust .

- Jeśli po każdym komplemencie będziesz mi się tak odwdzięczać, to wydaje mi się, że będę Ci je mówił bez przerwy . – powiedział .

- Uważaj, bo się rozmyślę . – oznajmiłam .

- Wtedy to ja będę Cię całował .

- Nawet, jeśli nie powiem Ci żadnego komplementu ? – zapytałam .

- Mógłbym Cię całować bez przerwy, bez żadnego powodu . – powiedział . – Chociaż tak właściwie mam jeden . – dodał .

- Czyżby ?

- Kocham Cię , zapomniałaś ? – odpowiedział z anielskim uśmiechem .

- Ach, no tak całkiem wypadło mi to z głowy .

***

- Naprawdę musisz już iść ? – zapytałam Przemka ze smutną miną . Odprowadził mnie domu byśmy byli jak najdłużej razem, ale jak dla mnie to i tak stanowczo za krótko .

- Chyba tak . – powiedział poddając się mojemu smutnemu nastrojowi .

- Chyba . – prychnęłam . – Sam nie wiesz .

- Oczywiście, że nie chcę jeszcze iść, ale zrobiło się ciemno i zimno . – powiedział .

- W takim razie teraz ja Cię odprowadzę . – powiedziałam .

- Nie ma mowy . – oznajmił . – Nie pozwolę Ci wracać samej po ciemku .

- Oo, jakiś ty troskliwy, misiu. – powiedziałam z roztkliwieniem, tak jak starsze panie na widok małego bobasa .

- Misiu ? Czekaj czy to był komplement ? – zapytał retorycznie, tak dla przypomnienia . Tym razem to on był mi winny całusa .

- No to już, leć do domu . Naprawdę jest już późno . – powiedział całując mnie w policzek .

- Do jutra . – uśmiechnęłam się . Weszłam do domu . Gdy zamknęłam drzwi pobiegłam do okna w kuchni. Z stamtąd jest dobry widok na furtkę . Przemka już nie było . Widocznie naprawdę zmarzł .

- Weronika, to ty ? – wychyliła się zza ściany mama, zupełnie jak zjawa . Przestraszyłam się jej , czego nie skomentowała .

- A ten twój spacer Cię chociaż odprowadził ? – zapytała, gdy zdejmowałam buty i kurtkę .

- Przed chwilą sobie poszedł . – odpowiedziałam pokazując mamie język .

- Przemek, tak ? - zapytała mama z miną niewiniątka .

- Tak, a bo co ? – odpowiedziałam zaczepnie .

- Myślę, że to jest ten jedyny . – powiedziała .

- Fajnie, ale to chyba ja powinnam to ocenić, nie ?

- Dobra dobra, śmigaj na górę . – powiedziała znikając w drugim pokoju z kubkiem gorącej herbaty .

Wtedy do domu wpadł tata . Wymieniliśmy grzeczności, po czym zakomunikował, że musi z nami porozmawiać . Poszłam do salony, gdzie siedziała już mama i Michał . Tata przyszedł po chwili .

- Rozmawiałem wczoraj z tatą Krzyśka . – powiedział unikając mojego wzroku.

- Iii ? – zapytałam lekko zirytowana .

- Mają kłopoty, nie wiem dokładnie jakie . Muszą razem z żoną wyjechać . – wyjaśnił .

- Razem z żoną ? A Krzysiek ? – zapytałam .

- No i właśnie tu jest pies pogrzebany . – powiedział posyłając mi smutne spojrzenie .

- Nie strasz mnie . – powiedziałam .

- Krzysiek zamieszka z nami przez jakiś czas . 

no i widzicie co wasze komentarze  ze mną robią ?

jest następny, może i nie znów tak szybko, ale bynajmniej

szybciej niż poprzedni ;p

mam nadzieję,  że się spodoba ;)

miłego czytania ;> no i proszę o komentarze, 

tak wiecie .. dla weny ^^