Rozdział 2

Następnego dnia obudziłam się z nadzieją na odzyskanie pamięci. Jednakże odczułam tylko zawód i rozczarowanie. Zaczęłam poniekąd wątpić w słowa otuchy lekarza. Stwierdziłam, że pewnie najzwyczajniej w świecie przypomnę sobie wszystko w wieku sześćdziesięciu kilku lat albo nawet wcale.

Tak właściwie to ile mam teraz lat ?

Do sali weszła pielęgniarka z tacą z jedzeniem. Nie była to ta sama kobieta co wczoraj. Na oko czterdziestolatka z kasztanowymi włosami spiętymi w kok.

Nie uśmiechała się tak uprzejmie jak pani Beata. Sprawiała wrażenie osoby niezadowolonej ze swojej pracy. A może to były tylko pozory ? Być może dręczyły ją jakieś problemy, kłótnie czy denerwujący szef.

Postawiła ją na stoliku, który po chwili przysunęła do mojego łóżka.

- Pomóc Ci, czy sobie poradzisz ? – zapytała.

- Dziękuję, nie jestem głodna. – odpowiedziałam odwracając głowę od niesmacznie pachnącej zupy.

- Musisz jeść, lekarz Ci to zalecił. Nie każ mi po niego iść. Jest dzisiaj zajęty. – starała się mnie przekonać. Dało się wyczuć narastającą w niej irytację,  kolejnym buntującym się pacjentem.

- Więc proszę go nie martwić.

Kobieta westchnęła teatralnie, rozkładając ręce. Przez chwilę w pokoju było słychać tylko mój miarowy oddech i jej, lekko przyśpieszony.

- Dobrze. Na razie dam Ci spokój, ale jak przyjdę za godzinę masz to zjeść.

Nie usłyszawszy żadnej reakcji z mojej strony wyszła z sali, pozostawiając ją równie cichą jak sprzed pięciu minut.

Ten stan całkowitego spokoju został zakłócony przez kolejną osobę, wchodzącą do sali. Nie miałam najmniejszej ochoty z nikim rozmawiać, dlatego w żaden sposób nie dałam po sobie znać, że obchodzi mnie ów nieznajomy.

Usłyszałam ciche postukiwanie obcasów, co świadczyło o tym, że mój nieznajomy gość był jednak kobietą.

- Cześć. – powiedziała nieśmiało, podchodząc do łóżka. – Twój lekarz powiedział mi, że niczego nie pamiętasz. – kontynuowała swój monolog, gdy ja uparcie wpatrywałam się w mgliste widoki zza okna. - A także to, że nie chciałaś widzieć nawet swoich rodziców. Mam nadzieję, że chociaż ze mną porozmawiasz.

- A niby kim dla mnie jesteś, żebym chciała z tobą rozmawiać ? – zapytałam z lekka podenerwowana całą tą sytuacją. Odruchowo spojrzałam na dziewczynę, stojącą przy moim łóżku. Jej gęste kasztanowe loki spływały kaskadą na plecy. Miała piwne oczy i masę piegów na policzkach. Kurczowo trzymała rączkę swojej brązowej torebki.

- Twoją przyjaciółką. Choć nie jestem już tego tak pewna jak jeszcze kilka miesięcy temu. – odpowiedziała zadzierając lekko brodę.

- Och, i mam ci w to uwierzyć ? – zapytałam sarkastycznie, po czym znów odwróciłam się w stronę okna.

- Nie mam powodu, żeby cię oszukiwać.

- Tego nie wiemy na pewno.

- Chyba niczego tutaj nie zdziałam. – westchnęła. Zaczęła mnie irytować. Miałam wielką nadzieję na to, że za chwilę pójdzie stąd sobie i już nie wróci.

- Zostawiam ci na szafce mój numer. Gdybyś chciała się czegoś o sobie dowiedzieć albo po prostu pogadać, zadzwoń.

I znów usłyszałam to lekkie postukiwanie obcasów, a po chwili trzaśnięcie drzwiami, rozpoczynające błogosławiony spokój .

Byłam zbyt ciekawa by odmówić sobie spojrzenia na szafkę, stojącą po lewej stronie łóżka. Rzeczywiście nieznajoma zostawiła obok białego, pustego wazonu niewielką karteczkę . Wzięłam ją w rękę, by po chwili przeczytać jej imię - Kinga.

Nic mi to nie mówiło. Co też nie było dla mnie żadnym zaskoczeniem.

Po raz trzeci usłyszałam dźwięk otwierających się drzwi.

- Masz gości.

Oznajmiła mniej miła pielęgniarka, nawet nie wchodząc do pomieszczenia.

- Nie chcę nikogo widzieć. Proszę ich wyprosić, kimkolwiek są. – odparłam zakładając ręce na piersi.

- To twoi rodzice.

- No i co z tego ?! Nie chcę nikogo widzieć ! – krzyknęłam, czując ciepłą łzę na policzku.

- Powinnaś się z nimi zobaczyć. – pielęgniarka uparcie przekonywała mnie do spotkania z nieznajomymi mi ludźmi, co doprowadziło mnie do jeszcze większego zdenerwowania, wręcz histerii.

- Dajcie wy mi wszyscy święty spokój ! – krzyknęłam po czym złapałam wazon i rzuciłam nim z całej siły w stronę przeklętych białych drzwi. Kobieta w ostatniej chwili zatrzasnęła je. Wazon upadł w kawałkach na podłogę, a ja zaczęłam wylewać morze łez głośno przy tym szlochając.

Na początek chciałabym życzyć wszystkim singielkom  wszystkiego najlepszego ;)

Ten rozdział wyszedł mi trochę krótki, ale następny będzie już trochę dłuższy ;>

Spodobało się lub nie.. Skomentuj, to dla mnie wiele oznacza. 

To wszystko na dziś .. do następnego ;p