Rozdział 55

KILKA DNI PÓŹNIEJ

- Masz już wszystko ? – zapytałam Przemka, rozglądając się po sali.

- Ładowarka. – powiedział.

- Co z nią ? – zapytałam śmiejąc się z jego wyrazu twarzy.

- Zapomniałem o niej. – powiedział z anielskim uśmiechem. Otworzył szafkę, która stała obok łóżka. Po chwilą zamknął ją i wyprostował się z ładowarką w ręku. Schował ją do torby i sam rozejrzał się po pomieszczeniu.

- To by było chyba na tyle. – stwierdził. – Czekaj, a wypis ? – zapytał po chwili.

- Mam wypis w torebce. – znów zaczęłam się z niego śmiać. – Chyba pobyt tutaj zbytnio ci nie pomaga. – dodałam .

Przemek podszedł do mnie i pocałował. Czule zamknął mnie w swoich ramionach.

- Chodźmy już stąd. – powiedział i puścił do mnie oczko.

Na korytarzu czekał na nas Piotrek. Chłopacy przywitali się i ruszyliśmy w kierunku wyjścia. W aucie Piotrek włączył radio. Każdy zagłębił się we własne myśli. Przez całą drogę nikt nie odezwał się nawet słowem.Przemek wydawał się spokojny. Jednak, gdy zobaczył swój dom i rodziców, którzy na nas czekali wzruszył się. Podszedł do nich a oni przygarnęli go do siebie.

Razem z Piotrkiem postanowiliśmy dać im chwilę dla siebie. Próbowałam sobie wyobrazić jak to jest obudzić się w szpitalu i dowiedzieć się, że było się wyłączonym z życia przez miesiąc. Nie udało mi się to. Musiałabym sama zapaść w śpiączkę, żeby całkowicie go zrozumieć. Piotrek wziął jego torbę i popchnął mnie w stronę chłopaka. Przemek jakby wyczuł ten gest swojego brata i odwrócił się by wyciągnąć do mnie rękę. Z uśmiechem na twarzy podeszłam bliżej i złapałam jego rękę swoją. Przemek przyciągnął mnie do siebie i poprowadził do środka.

- Usiądźcie w salonie. Zrobię wam herbatę. – powiedziała pani Oliwia z ciepłym uśmiechem na twarzy.

Przystaliśmy na jej prośbę i zajęliśmy miejsca na kanapie .

Pan Rafał usiadł naprzeciwko i wpatrywał się w nas. Przemek zaintrygowany tym pochylił się w stronę ojca.

- Coś się stało ? – zapytał.

- Cieszę się, że znowu mogę cię tu zobaczyć. – odpowiedział całkowicie szczerze.

Przemek nie miał szansy odpowiedzieć, ponieważ jego matka weszła do salonu z tacą, na której postawiła szklanki z jeszcze parującym napojem.

 Taca została opróżniona w mgnieniu oka. W ciszy delektowaliśmy się owocowym smakiem herbaty.

Piotrek zerwał się z fotela i odstawił pustą szklankę na stolik.

- No to na mnie już czas. – powiedział.

- Gdzie się tak śpieszysz ? – zapytał go pan Rafał.

- Obiecałem Justynie, że do niej wpadnę. – wyjaśnił.

Po chwili dało się słyszeć warkot silnika.

- I pomyśleć, że jesteście spokrewnione. Ty i Justyna. – powiedziała pani Oliwia.

- Tak wyszło. – zażartowałam.

- Widać ciągnie naszych chłopaków do tej rodziny. – stwierdził pan Rafał z męskim uśmieszkiem na twarzy.

Razem z mamą Przemka zaczęłyśmy się śmiać a mój ukochany przewrócił oczami.  

Przemek złapał mnie za rękę i pociągnął lekko dając znać, żebym wstała razem z nim.

- To my już pójdziemy do siebie. – powiedział. Państwo Moniuszko uśmiechnęło się tylko. Przemek złapał za swoją torbę, która leżała w przedpokoju i przepuścił mnie przed siebie. Przeszłam jedną kondygnację schodów i weszłam do pokoju. Usiadłam na łóżku i zaczęłam przyglądać się Przemkowi. Rzucił swoją torbę przy biurku i omiótł spojrzeniem cały pokój kilka razy. Podszedł do okna, dotknął parapetu i odwrócił się w moją stronę. Oparł się o ścianę i zamknął oczy.

- Wszystko jest takie samo. – powiedział ledwo dosłyszalnie. – A nie było mnie tu od miesiąca ..

Podeszłam do niego i pogłaskałam po policzku. Zatrzymał moją dłoń przy swojej twarzy. Pocałował mnie w jej w zagłębienie.

- Cieszę się, że mam cię przy sobie. – wyznał.

- Kocham cię. Pamiętaj i nigdy o tym nie zapominaj. – powiedziałam przytulając się do jego piersi. Przemek pocałował mnie w czubek głowy.

- Jesteś skarbem .

- Tylko mnie nie zakopuj . – ostrzegłam . Po chwili oboje zaczęliśmy się śmiać.

- Choć. – powiedziałam i pociągnęłam go w stronę łóżka. Położyliśmy się przytuleni. Przemek pocałował mnie czule . Wtuliłam się w jego obojczyk, wdychając mój ulubiony perfum.

Nawet nie zauważyłam, że zasypiam.

Obudził mnie dźwięk, wydobywający się z mojego telefonu. Oderwałam się od torsu Przemka i rozejrzałam po pokoju. Wokół było ciemno. Musiała być jeszcze noc. Wyciągnęłam telefon z tylnej kieszeni spodni i spojrzałam na wyświetlacz.

„Spotkajmy się o 14 przy wejściu na dworzec. Nie mam złych zamiarów.

P.”

Nie mogłam  zmrużyć oka do rana. 

hmm, przepraszam, że taki krótki, 

ale są wakacje i jakoś nie mam do tego głowy. ;)

zauważyłam, że komentarzy z rozdziału na rozdział 

jest coraz mniej..

jeżeli podoba się wam to co tutaj publikuję komentujcie,

dla mnie to bardzo ważne a wam nie zajmuje to dużo czasu ;d

te kilka słów od was naprawdę dodają mi sił

 do napisania ponownego rozdziału.

o ! no i jeszcze jedno. 

następny rozdział może się pojawić w niedzielę, być może wcześniej

albo później ^^ tak więc pożyjemy zobaczymy ;>

do następnego .