Rozdział 56

- Kochanie, pora wstawać . – powiedział Przemek głaszcząc mnie po policzku.

- Łatwo ci mówić, bo ty nie musisz . – wymamrotałam z twarzą przyciśniętą do poduszki.

- Chciałbym, żeby tak było . – odpowiedział rozbawiony. Zaciekawił mnie tym stwierdzeniem. Oderwałam się od wygodnej poduszki i spojrzałam na niego zaspanymi oczami. Jestem pewna, że spałam jakąś godzinę.

- Co masz na myśli ?

- Muszę jechać do szkoły i przedłużyć swoje zwolnienie. – oznajmił.

- Nie powinieneś teraz odpoczywać ? – zapytałam podejrzliwie.

- Niby tak, ale mam dość siedzenia w czterech ścianach. Obiecuję, że jak tylko to załatwię wrócę do domu. – powiedział całując mnie w kącik ust.

Następnie wstał i otworzył szafę.

- No dobra. Przekonałeś mnie. – odpowiedziałam.

Zaśmiał się i zmienił koszulkę, potem spodnie. Odwrócił się w moją stronę. W oczach igrały wesołe ogniki.

- Mam ci pomóc się przebrać ?

- No przecież już idę. – powiedziałam wstając z łóżka. Wyminęłam go i wzięłam swoje ciuchy. Poszłam do łazienki słysząc śmiech Przemka.

  

Na długiej przerwie usiadłam przy pustym stoliku z drugim śniadaniem. Nigdzie nie zauważyłam Szymona, Karoliny czy Aureli. Może to i dobrze, że jeszcze nie przyszli. Mogę się teraz na spokojnie zastanowić nad sms-em, którego dostałam w środku nocy. Niewątpliwie był od Patryka. Tylko co miało znaczyć to ‘Nie mam złych zamiarów’ ? Nagle mu się odmieniło ?

To chyba niemożliwe, prawda ? Nie mam pewności, że nie jest to kolejna zastawiona przez niego pułapka. Ale z drugiej strony korci mnie, żeby tam pójść i dowiedzieć się o co chodzi…

- Nad czym tak dumasz ? – zapytała Karolina wyrywając mnie właśnie z zadumy.

- A nieważne. – machnęłam ręką. – A gdzie reszta ? – zmieniłam temat. Nie chciałam by ktokolwiek dowiedział się o moich możliwych planach na dzisiejsze popołudnie. Przemkowi też nie powiedziałam. Jeszcze by tu ze mną przyjechał i siedział do końca zajęć na korytarzu przy wejściu.

- Pewnie zaraz przyjdą . – odpowiedziała Karolina i zajęła się swoim śniadaniem.

Chwilę później dołączyła do nas ‘zaginiona’ dwójka.

- A wy co ? – zapytała wojowniczo Karolina.

- A my nic. – odpowiedział Szymon.

- Nie ładnie tak nas olewać  . – dodała.

- No, ale my was przecież nie olewamy. Byliśmy w klasie .- zaczął się tłumaczyć. Zdziwiło mnie zachowanie Karoliny. Nie zdarzało jej się gniewać za takie sprawy . Spojrzałam na jej twarz i zauważyłam , że z trudem powstrzymuje się od śmiechu. Zrozumiałam, że kręci sobie z nich bekę i zaczęłam się śmiać.

- Z czego się śmiejesz ? – zapytała Aurelia. Też dała się nabrać Karolinie.

Ta niewytrzymała i także zaczęła się śmiać. Dopiero wtedy Szymon i Aurelia zwietrzyli podstęp koleżanki . Dołączyli do nas, śmiejąc się z rękoma na brzuchu.

Wyszłam ze szkoły owijając się ciaśniej szalem. Na zewnątrz padał śnieg i wiał zimny wiatr. Poprawiłam plecak i ruszyłam na dworzec .

W końcu zdecydowałam, że spotkam się z Patrykiem. W końcu na dworcu zawsze jest dużo ludzi. W razie czego mogę zacząć wrzeszczeć.

To był mój jedyny plan, ale nie zamierzałam o tym myśleć. Bardziej interesowało mnie to co wymyślił .

Gdy zbliżyłam się do dworca zwolniłam nieco i wypatrywałam znajomej mi sylwetki . Jednak nigdzie go nie zauważyłam . W momencie, w którym westchnęłam z rezygnacją, poczułam czyjąś rękę na swoim nadgarstku. Odwróciłam się i spojrzałam w oczy Patryka. Ten pociągnął mnie bliżej ściany i bardziej schował się pod kapturem .

- No więc, o co chodzi ? – zapytałam, próbując panować nad własnym głosem .

- Nie mam złych zamiarów. – powiedział.

- To już wiem. Zastanawiam się tylko czego jeszcze ode mnie chcesz i dlaczego jeszcze nie zadzwoniłam na policję . – wykrztusiłam z siebie trochę poirytowana.

- Posłuchaj, wiem kto jest tym anonimem, który wysłał zdjęcia policji . – oznajmił pomijając moje drugie pytanie.

- Do rzeczy . – popędziłam go .

- Ja . – odpowiedział z lekkim uśmieszkiem na twarzy.

- I ja mam w to uwierzyć ? – zapytałam z powątpiewaniem.

- Po tym jak przywaliłaś mi w głowę jakąś butelką i obudziłem się, słysząc policję – a był taki moment, gdy myślałem, że mnie złapią – no i oczywiście po tym, jak odwiedziłem cię na plaży, dużo się zastanawiałem nad tym co ci zrobiłem. Później wyjechałem za granicę i poszedłem do psychologa . – wyznał ostatnie zdanie niemal niedosłyszalnie . Zadziwił mnie tym. W życiu bym nie pomyślała, że może zrobić coś takiego.

- Naprawdę . – zapewnił, widząc mój wyraz twarzy.

- I co, pomogło ? – zapytałam .

- Doszedłem do wniosku, że nie mogę cię przy sobie zatrzymać. Że nigdy nie będziesz ze mną. – oznajmił całkowicie poważnie. Uwierzyłam mu. Uwierzyłam, że to nie pułapka. Przestał mówić ‘będziesz moja’  a to chyba jakiś znak.

- Kontynuuj.

- Po terapii wróciłem do Polski. – zaczął.

- Za granicą nikt nie wiedział, że cię szukają ? – przerwałam z narastającym zaciekawieniem.

- Zmieniłem tożsamość. – wyjaśnił niecierpliwie. – I wtedy usłyszałem o tej bójce twojego chłopaka i tego kolesia. Dowiedziałem się też co próbował ci zrobić. No i oczywiście, że nie chcesz złożyć na niego doniesienia. Podsłuchałem na jego temat kilka ciekawostek. Zdarzyło się też i tak, że zrobiłem im zdjęcie, gdy handlowali. – dokończył.

- Ale dlaczego był tam tylko Krzysiek ? – zapytałam .

- Stwierdziłem, że wyda swoich znajomych od jarania.

- Znajomych ? Czyli jest ktoś jeszcze ? Nie tylko Arek ? – zaczęłam obsypywać go pytaniami.

- Taka jedna laska. – odpowiedział.

- Anita . – powiedziałam bardziej do siebie niż do Patryka. – Masz ich zdjęcia, prawda ?

- Oczywiście, że tak .

- No to na co jeszcze czekasz ? – oburzyłam się.

- Chciałem poznać twoje zdanie . – oświadczył . Wybałuszyłam na niego oczy. Że niby od kiedy liczy się z moim zdaniem ? Widać ta terapia naprawdę mu pomogła. Nienawiść, którą do niego żywiłam zmniejszyła się odrobinę, ale nie na tyle bym mogła mu wszystko wybaczyć.

- Czy mam oddać te zdjęcia policji ? – zapytał uroczyście.

- Zasłużyli sobie na to . – odpowiedziałam, przypominając sobie co Anita zrobiła mojemu bratu, Arek także był w to wmieszany. Nie wspomnę o wkurzaniu mnie, chociaż to nie było godne takiej kary.

- Cieszę się, że tak powiedziałaś. A teraz jeśli pozwolisz pójdę sobie. Nie mogę być w jednym, miejscy zbyt długo. A tobie z pewnością by zaszkodziło, gdyby cię ze mną zobaczyli.

- Zwaliłabym wszystko na ciebie. – odpowiedziałam całkowicie szczerze.

Patryk zaśmiał się tylko i odszedł. Patrzyłam jak się oddala, zastanawiając się jak szybko ludzie mogą się zmienić.

Weszłam do domu, ściągnęłam kozaki, płaszcz i szal. Wzięłam plecak i poszłam na górę. W pokoju nie zastałam Przemka. Nie zaprzeczam, że trochę się zdenerwowałam. Obiecał, że wróci, gdy tylko załatwi te swoje sprawy w szkole. Zeszłam na dół by sprawdzić czy nikogo nie ma. Jak dotąd nikogo nie usłyszałam. Weszłam do salonu i zobaczyłam Przemka. Cała złość ze mnie wyparowała. Uśmiechnęłam się na widok mojego chłopaka, pogrążonego we śnie na kanapie.

Podeszłam bliżej i pogłaskałam go po policzku. Otworzył powoli oczy i jego twarz rozciągnęła się w leniwym uśmiechu. Jednym zwinnym ruchem, pomimo zmęczenia, przyciągnął mnie do siebie. Ułożyłam się obok niego wygodnie, całkowicie poddając się jego silnym ramionom.  Pocałował mnie czule w usta.

- Miło cię znowu widzieć. – powiedział.

- Jak bardzo ? – wymruczałam do zagłębienia pomiędzy szyją a ramieniem Przemka.

- Bardzo, bardzo, bardzo miło . – odpowiedział, obdarowując mnie pocałunkami.

- Uwielbiam, gdy mnie tak witasz . – zaśmiałam się cicho . Przemek zawtórował mi przytulając mnie jeszcze bardziej.

Leżeliśmy wtuleni w siebie. Cieszyłam się tą chwilą. Życie nauczyło mnie cieszyć się każdą minutą spędzoną z Przemkiem.

- Wiesz, brakuje mi naszej paczki . – wyznał.

- Mi też. Dawno już nie spotkaliśmy się wszyscy razem. – zgodziłam się.

Przemek podniósł się na łokciu by mieć na mnie lepszy widok.

- Może zorganizujemy takie małe spotkanie ? – zapytał z błyskiem w oku.

- Tutaj ? – pokiwał głową, uśmiechając się anielsko.

- Moi rodzice wyjeżdżają na ten weekend.

- W takim razie zróbmy wieczór par. – zaproponowałam całując ukochanego w kącik ust. Uśmiechnął się na zgodę i pocałował mnie, powodując, że czułam się jeszcze bardziej przez niego kochana. 

no i jest następny.

trochę później niż miałam w planach, ale tak wyszło.  ;p

mam nadzieję, że się spodobał. 

przepraszam za błędy, jeśli takowe są ;)