Rozdział 35

Popołudniowe słońce zaczęło rozgrzewać moją zimną skórę, gdy położyłam się na hamaku za domem. Kinga i Damian usiedli na ławce a Nik stanął obok nas i niewielkiej grządki kwiatów, rosnących przy drewnianym płocie.

- Nie wiem jak wy, ale ja zaczynam się tu nudzić. Byliśmy już chyba wszędzie, gdzie coś się działo w tym mieście.

Kinga oparła głowę na ręce z zachmurzoną mina.

- Właśnie myślałem gdzie jeszcze można pojechać, ale jak na razie nic nie przychodzi mi do głowy.

- Może powinniśmy się gdzieś przeprowadzić?

Kinga ożywiła się nieco, w nadziei na jakąkolwiek aprobatę, a chwilę później oklapła, widząc nasze nieco rozbawione spojrzenia.

- Gdzie na przykład? – zapytałam i nie czekając na odpowiedź, stwierdziłam. – I tak nie mamy gdzie, a poza tym nie chce już dłużej się przed nim ukrywać.

- Co masz na myśli?

- A to, że on wie o mnie coś, czego ja bardzo chciałam się dowiedzieć. Chociażby dlatego będę musiała dać się złapać. Nudzi mnie już to bezczynne siedzenie.

- Przecież wiesz, że Daniel jest niebezpieczny..

Nie odpowiedziałam. Nie miało to dla mnie znaczenia. Było mi już wszystko jedno czy zostanę pobita, okaleczona czy zabita. Chciałam się w końcu dowiedzieć co mnie do niego przygnało.

- Wiem!

Okrzyk Nika wyrwał mnie z rozmyślań, a Kingę i Damiana oderwał od dalszej rozmowy na temat Daniela.

- Co wiesz?

- Wiem, gdzie możemy iść.

Podparł się pod boki i szeroko uśmiechnął.

- No gdzie? – Kinga obrzuciła go zmęczonym spojrzeniem.

- Do wesołego miasteczka.

- Żartujesz? – zapytałam. Nie słyszałam o żadnym wesołym miasteczku, nie pamiętałam też czy kiedyś w takim byłam. Miałam też lekkie wątpliwości czy Nik sobie po prostu nie żartuje.

- Nie, no co ty. Widziałem ostatnio na dużym plakacie reklamę jednej takiej rozrywki. Jakieś pięć kilometrów stąd, ale myślę, że warto.

Nik spojrzał najpierw na moją poważną minę, potem zachwyconą Kingi i na końcu zamyśloną Damiana.

- Mnie nie musicie pytać. Wchodzę w to . – oznajmiła Kinga.

- A wy?

- Nie mam nic przeciwko.

Zostałam tylko ja. A może mam lęk wysokości? I co z Danielem? Nie chce dłużej czekać, aż sam mnie znajdzie. Jak do tej pory niezbyt dobrze mu to idzie. Z drugiej strony nie chcę ich do tego wtrącać.

- Dobrze. Zgadzam się.

Kinga klasnęła w dłonie. Nik uśmiechnął się szeroko.

- No to super. Jedziemy w piątek.

Kolejne trzy dni czekania. Może sama powinnam coś z tym zrobić?

- Co powiecie na coś do jedzenia? Przygotuję coś.

- Pomogę ci.

Kinga z Nikiem zniknęli za przeszklonymi drzwiami, prowadzącymi do ogrodu.

- Co zamierzasz zrobić?

- Jeszcze nie wiem.

Spojrzałam na Damiana, uświadamiając sobie, że zgodziłam się by pomógł mi odnaleźć matkę, ale nie mogę go wciągać do znajomości z Danielem. Muszę to zrobić sama, ale jak?

- Przypomniałaś coś sobie?

- Tylko tyle, że zbliżyłam się do Daniela, bo wiedział o mnie coś czego chciałam się dowiedzieć. Mówiłam wam. I czuję, że to coś ważnego.

- Mam dla ciebie propozycję.

Uśmiechnęłam się, patrząc na zbliżające się białe chmury.

- Jaką?

- Poczekaj jeszcze trochę zanim wpakujesz się w jakieś tarapaty, okej?

- W jakie tarapaty? Uda mi się, rozumiesz?

- W to nie wątpię.

Damian zaśmiał się cicho i usiadł na hamaku omal nie zrzucając nas oboje na ziemię. Ostatecznie musiał oprzeć się na moich nogach , żeby utrzymać równowagę.

- Nie rozmawiajmy już o tym.

- A o czym chcesz rozmawiać?

Może rzeczywiście to dobry pomysł. Powinnam nacieszyć się szczęśliwymi chwilami, które mogą mnie w przyszłości szeroko omijać.

- Jak myślisz, co mógł o tobie wiedzieć?

- Przecież nie mieliśmy już o nim rozmawiać..

- Wiem, ale nie daje mi to spokoju.

- Nie tylko tobie.

Westchnęłam cicho lekko rozżalona powrotem tego tematu.

- I jak niby dowiedziałaś się, że on coś o tobie wie?

- Może przez przypadek..

- Nie wierzę w przypadki.

Uśmiechnęłam się lekko w odpowiedzi. W tym temacie było za dużo pytań bez jakiejkolwiek odpowiedzi. Myślenie nad tym przyprawiało mnie tylko o ból głowy.

- Zobaczę czy nie potrzebują pomocy .

Damian wstał z niemałym trudem i skierował się do przeszklonych drzwi. Zamknęłam oczy , ciesząc się promieniami słońca, gdy w kieszeni zaczęło mi coś wibrować. Myśląc coś, chodziło mi o telefon. Na ekranie pojawił się numer z kartki, pod który próbowałam dzwonić. Zawahałam się zanim wcisnęłam zieloną słuchawkę. Obudził się we mnie strach przed Danielem, wywołany słowami Damiana „Dziewczyna leżała bezwładnie na ziemi.  Z każdym kolejnym krokiem uświadamiałem sobie, że to ty. Potem zobaczyłem, że się w coś uderzyłaś i straciłaś dużo krwi.” Kto jak nie Daniel mógł zostawić mnie w takim stanie?

- Słucham?

- Dzwoniłaś. Coś się stało?

Usłyszałam głos Kajetana i ledwo zauważalnie odetchnęłam.

- Nie. Tak.. Nie wiem?

Chłopak zaśmiał się lekko .

- Mogę ci jakoś pomóc?

- Chyba tak. Mówiłeś mi ostatnio, że pracowałeś dla Daniela.

- No tak.

- Wiec wiesz gdzie jest teraz?

- Do czego zmierzasz?

- Dalej dla niego pracujesz?

- Nie rozumiem po co te wszystkie pytania. Gdyby nie ja Daniel znalazłby cię już nad jeziorem.

- Po prostu nie wiem czy mogę ci ufać.

- A nie dowiodłem tego?

Fakt, ostrzegł mnie przed Danielem, ale to nie oznacza, że jest do końca w porządku. Myśli, że jeden dobry uczynek sprawi, że będę mu ślepo ufać?

- Dobrze wiesz, że to nie takie proste.

- W takim razie spotkajmy się.

- Teraz?

- W piątek w wesołym miasteczku, adres wyślę ci smsem.

Przez chwilę nie wiedziałam co powiedzieć. Wiedział, że zamierzamy tam jechać? Może chodzi o inne wesołe miasteczko? Tylko na ile możliwe jest to, że myślimy o tych samych miejscach?

- A co jeśli nie przyjdę?

- Będę czekać przy trzecim wejściu o 18.

Kajetan rozłączył się bez słowa pożegnania. Siedziałam chwilę wpatrzona w wygasający ekran komórki, szukając odpowiedzi. Jeszcze chwilę temu zastanawiałam się jak mam skontaktować się z Danielem, żeby nie narażać przyjaciół. Kajetan pomógł mi znaleźć rozwiązanie. Czas zrobić coś z tym wszystkim. 

- Jagoda, chodź na kolację!

- Już idę!