Rozdział 27

Damian odetchnął głęboko, zatapiając we mnie swe magnetyczne spojrzenie. Nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że chciał mi coś powiedzieć, ale dał za wygraną, posyłając w moją stronę blady uśmiech.

- Chcesz ją znaleźć. Ja chcę ci pomóc.

- Wiem, ale raczej będziemy musieli opuścić naszych przyjaciół.

- I tak nie możemy tu przebywać bez końca. Tym bardziej jeśli ten Kajetan okaże się kimś kto nam będzie zagrażał.

- Wobec tego nasz pobyt tutaj dobiega końca.

Po tej krótkiej, choć miłej, bez względu na temat, pogawędce, ruszyliśmy do namiotu. Udało mi się uspokoić myśli, w wyniku czego w głowie krążyła mi tylko lekka mgiełka senności. Położyłam się przy ścianie namiotu i położyłam na boku . Po chwili poczułam jak obok mnie Damian wchodzi pod śpiwór. Przytuliłam głowę do poduszki, zamknęłam oczy, po czym odprężenie odpłynęło ode mnie, przywołując kolejne obrazy.

- Wiesz cieszę się, że do mnie podeszłaś, od dawna mi się podobałaś.

- Nie sądziłam, że jesteś aż tak bezpośredni.

Daniel obdarzył mnie zawadiackim uśmiechem, po czym skręcił w alejkę oświetloną kilkoma latarniami. Nie zwracałam na ton jego wypowiedzi ani na to jakich słów dobiera. Był mi potrzebny, wiec musiałam grać zainteresowaną.

- Po prostu mam taki charakter.

Gdy doszliśmy do mojego domu, Daniel zatrzymał się i obdarzył mnie kolejnym uśmiechem.

- Zobaczymy się jeszcze? – zapytał.

Kiwnęłam głową, po czym weszłam do domu.

Otworzyłam oczy ze zdumieniem. Starałam się nie poruszyć, by nie przeszkadzać Damianowi. Pewnie był zmęczony, a kolejna nasza rozmowa trwałaby do rana, które i tak było już blisko.

To wspomnienie rozjaśniło mi trochę powody, dla których zbliżyłam się do Daniela. Wiem już, że był mi do czegoś potrzebny. Pytanie tylko do czego?

Kilka godzin snu nie przyniosło mi ukojenia. Obudziłam się z myślą, że mój mózg zaczyna pracować, ale podaje mi tylko jedną czwartą wiadomości, które są mi potrzebne.

Atmosfera od wczoraj zmieniła się diametralnie. Lena i Maks omijali się szerokim łukiem, łypiąc na siebie spode łba. Reszta próbowała normalnej rozmowy, jednak jedno z nich wtrącało wtedy coś obraźliwego, co nie kończyło się dobrze. W gruncie rzeczy rozmowy trwały krótko. Nikomu nie chciało się już wysłuchiwać kłótni ani zgryźliwych docinek.

Wszystko może potoczyło by się łagodniej, gdyby nie fakt, że Nik przestał już wkurzać się na Maksa, i stanął po jego stronie. Twierdził, że Maks był prawdziwym idiotą ( z czym ten się zgodził ), ale w takiej sytuacji nie popiera zachowania Leny.

Dziewczyna poczuła się niezwykle urażona, więc przestała odzywać się do przyjaciela.

Wybawieniem dla mnie stała się mała wycieczka do sklepu po jakieś produkty spożywcze do pobliskiej wioski. Malwina postanowiła zgłosić się na ochotnika, zupełnie tak jak ja . Ku naszemu zdziwieniu Lena także wyraziła ochotę wyrwania się z tego „zdradzieckiego” towarzystwa.

Pół godziny później jechałyśmy autem Nika przez las, po raz pierwszy od rana, odetchnąwszy. Lena przestała mieć tak skwaszoną minę, w wyniku czego dało się usłyszeć jej cichy śmiech, wywołany żartem Malwiny. Jakby nie było, przestałam myśleć o dręczących mnie wspomnieniach. Co jakiś czas przelatywały mi obrazy mnie i Daniela, w całkiem przyjaznych okolicznościach. Nie mogłam uwierzyć, że potrafił tak dobrze grać, a może po prostu nie zwracałam na to uwagi…

Dotarłszy do samoobsługowego sklepu, rozmowa jaką toczyłyśmy przeszła na Maksa. Lena ponownie się nachmurzyła. Razem z Malwiną pomyślałyśmy, że niczego nam nie powie, jednak myliłyśmy się. Przy dziale z pieczywem Lena zaczęła wyrzucać z siebie potok słow.

- Nie wiem co we mnie wczoraj wstąpiło, ale codziennie męczył mnie obraz Maksa z ta.. kobieta, jeśli można tak nazwać to coś, co niszczy cudze związki.. Nie potrafiłam wyrzucić tego z pamięci. Ale nie to było najgorsze. Najtrudniejszą rzeczą było dla mnie zapomnienie o miłości do niego. O chorej, bezsensownej miłości, jaką go darze. Po czymś takim powinnam czuć do niego tylko odrazę, ale pomieszała się z miłością, tworząc szkodzącą mieszankę.

Obie stałyśmy w milczeniu, ignorując ciekawską sprzedawczynie, która łaknęła każdej nowej ploteczki, których pewnie niezbyt dużo udało jej się usłyszeć w tak małej miejscowości.

- Impreza u tych ludzi była idealna do odegrania się na nim. Myślałam, że inny facet wyleczy mnie z tych chorych uczuć. Jaka ja byłam głupia.. – pierwsze łzy poleciały po jej policzkach. – I w dodatku Nik stanął po jego stronie. Wiem, że źle zrobiłam, ale on zdradził mnie, sprzymierzając się z moim wrogiem. Tak wrogiem. – dodała widząc nasze miny. – Pomimo tego, że nadal go kocham nie zamierzam do niego wracać by bać się o nową zdradę. Ale wracając, Nikowi tak łatwo tego nie wybaczę .

- Po prostu musicie o tym porozmawiać.

- Być może, ale nie jestem na to teraz gotowa. Nadal jestem na niego wściekła. 

Lena lżejsza na duchu, zaczęła wrzucać do koszyka potrzebne rzeczy.

Byłam ciekawa, czy i mnie pomogłoby wyrzucenie z siebie wszystkiego co mnie w tej chwili trapiło.. 

Okej, tak dalej być nie może. 

Widzę kilkanaście wyświetleń pod każdym nowym rozdziałem,

wobec czego proszę o pozostawienie po sobie jakiegoś śladu. 

Chociażby po to bym wiedziała, że moje pomysły idą w dobrym kierunku ;)

Wierzę w was :) 

Rozdział ten jest krótki, ale traktuję go jako lekkie wytchnienie przed czymś zaskakującym

( o ile coś takiego uda mi się wymyślić ).

Powstał on także z myślą o mej jakże złaknionej, nowych "przygód" Jagody i Damiana, przyjaciółki, która wspiera mnie i motywuje. Mam dla ciebie przesłanie - trzymaj tak dalej ! :D