Rozdział 6

- Tak, to on – krzyczały moje myśli. – To ten nieziemsko przystojny brunet, którego widziałam wtedy na osiedlu i w galerii. Ale skąd on się tu znalazł i skąd zna Justynę ? . Nie no ja chyba oszaleję.

- Weronika to jest Przemek, Przemek to jest Weronika. – Justyna zaczęła nas sobie przedstawiać a brunet uśmiechnął się do mnie. A mnie się aż kolana ugięły. Kurde, dlaczego on musi się tak słodko uśmiechać ?

- My się już znamy. – powiedział Przemek.

- Tak znamy się. – potwierdziłam widząc minę mojej kuzynki.

-  A skąd ? –Justyna zawsze była ciekawska, więc nie zdziwiła mnie w tym pytaniu natarczywość z jaką je wypowiadała.

- Widzieliśmy się może raz czy dwa. Nic szczególnego. – zanim zdążyłam otworzyć buzię Przemek wyjaśnił to za mnie. Ale czy te jego „nic szczególnego” – czy on tak naprawdę myśli ?

- Tak, tak ja już widzę te wasze nic szczególnego. – powiedziała Justyna lekko urażona, chyba nawet zrozumiała ,że o niczym więcej się od nas nie dowie. 

- A za kogo ty mnie masz, co ? – zapytałam łapiąc się za boki. Oczywiście tylko żartowałam, nie mogłabym się na nią gniewać, za jakieś durne podteksty, albo coś w tym stylu.

- Za kogo ja Cię mam? – zapytała Justyna troszeczkę zbita z tropu. A Przemek przyglądał się z zaciekawieniem na naszą konwersację.

- No tak za kogo mnie masz ? – ponowiłam swoje pytanie, ale czuję, że zaraz nie wyrobię z beki.

- Ja Cię mam … za kuzynkę ! – odpowiedziała na jednym tchu niemalże wykrzykując dwa ostanie słowa . A ja spojrzałam na Przemka i razem z nim wybuchłam śmiechem. Widocznie już też nie mógł wytrzymać. Justyna przez chwilę patrzyła na nas jak na świrów, ale po chwili też zaczęła się śmiać.

- Dobra przestańcie się już ze mnie śmiać. – powiedziała Justyna a ja z racji tego, że już trochę mi przeszło przystałam na jej prośbę.

- Dobra już . Przestałam, widzisz ? – i znów zaczęłam się śmiać. – Ok., sory już na serio skończyłam.

- No dobra skoro już skończyłaś . Chciałabym Cię zaprosić na dzisiejsze ognisko z okazji rozpoczęcia wakacji. Zobaczysz będzie fajnie. Będzie Mariusz, Bartek z dziewczyną i paru innych znajomych. – gdy to mówiła puściła oczko do Przemka, czyli że chodzi o niego i jakichś innych znajomych ?

- A no i oczywiście możesz zabrać Patrycję. – dodała po chwili.

-  Patrycję mówisz ? No nie wiem czy ona będzie chciała dzisiaj ze mną gdzieś iść.

Po tych słowach do kwiaciarni weszła Patrycja z Dawidem. Po ich wyrazach twarzy było widać, że świetnie się bawią i są szczęśliwi. Odwróciłam się tak, że stałam tyłem do Przemka. Stał tak blisko, że czułam jego perfumy które unosiły się w powietrzu.Niemal opierałam się o niego plecami, poczułam przyjemny dreszcz rozchodzący się po moim całym ciele. Na chwile wytrąciło mnie to z równowagi.

- Część gołąbeczki. – przywitała się z nimi Justyna, gdy już skumała o co mi chodziło.

- Oo cześć Justyna. – powiedział Dawid – Tak, cześć część – przyłączyła się Patrycja.

- Ślicznie razem wyglądacie. – powiedziałam z uśmiechem na twarzy.

- Dzięki, miło. – powiedziała Patrycja uśmiechając się od ucha do ucha.

- Dzisiaj robię ognisko, u mnie . – powiedziała Justyna do Dawida i Patrycji. – Oczywiście czujcie się zaproszeni.

- Ognisko ? Brzmi fajnie. No pewnie, że przyjdziemy – ożywił się Dawid. – Prawda skarbie ? – zapytał się Patrycji. A ja i Justyna uśmiechnęłyśmy się do siebie od ucha do ucha. Patrycja tez się uśmiechnęła tylko, że do Dawida.

- Jasne. – powiedziała i pocałowała go w policzek.

- No dobra to my już się będziemy zbierać . – powiedział Dawid.

- Tak, Weronika idziesz z nami czy zostajesz ? – zapytała Patrycja i spojrzała na Przemka, widocznie go kojarzyła z galerii.

- Ja jeszcze zostanę. - powiedziałam .– No dobra to do zobaczenia.

- Paa .

Gdy nasze gołąbeczki wyszły zaczęłam zastanawiać się dlaczego Przemek nic nie mówi. Jest nieśmiały ? Niee, nie sądzę . Strasznie nurtuje mnie jego zachowanie. Po chwili jednak zdałam sobie sprawę, że nie stoję już tak blisko Przemka a on  przygląda mi się. A Justyna poszła obsłużyć klienta.

- Co jest ? – zapytałam.

- Nic. Po prostu lubię na Ciebie patrzeć. – chyba się zarumieniłam. Nie zdążyłam jednak nic mu na to powiedzieć, bo podeszła do nas Justyna i zapytała :

- Jestem ciekawa co skłoniło Dawida do tego, żeby w końcu poderwać Patrycję. Wiesz coś o tym ?

- Wiem tylko tyle, ze wystarczyło go odpowiednio zmotywować. – odpowiedziałam puszczając do niej oczko.

- Czyli to twoja sprawka ? –zapytała Justyna śmiejąc się .Podniosłam ręce do góry tak jakby Justyna była policjantem, który właśnie przyłapał mnie na gorącym uczynku. I powiedziałam :

- Winna . –Przemek razem z Justyną zaczęli się śmiać, a ja po chwili się do nic dołączyłam

- Dobra będę się już zbierać.  To o której mam przyjść ?

- Możesz przyjść o 16. Reszta zjawi się pewnie później. – powiedziała Justyna.

- No dobra to do zobaczenia.

- Paa .

- Odprowadzę Cię. - oświadczył Przemek, wydaje mi się że chyba nawet nie oczekiwał ode mnie jakiegokolwiek protestu. Mam takie wrażenie, że nawet jeśli bym miała coś przeciwko temu to i tak nie miałabym nic do gadania. Ale ja wcale nie miałam nic przeciwko.

- No to chodźmy.

Przed drzwiami  przepuścił mnie pierwszą. Dżentelmen ? Hmm, zaczyna mi się to podobać. Nasze milczenie przerwało moje pytanie.

- Co robiłeś w tej kwiaciarni ?

- Rozmawiałem z Justyną . – powiedział jakby moje pytanie było absurdalne a odpowiedź na nie prosta jak drut.

- Zauważyłam. Ale skąd się znacie ? – zapytałam z ciekawością w głosie.

- Tak się składa, że Justyna chodzi z moim bratem. – no jasne. Teraz już wiem skąd kojarzyłam jego nazwisko. Ale oni wcale nie są do siebie tacy podobni.

- Na serio Piotrek to twój brat ? – z Piotrkiem miałam bardzo dobre kontakty, traktowałam go jak starszego brata a on mnie jak młodszą siostrę.

- Tak, a co nie jesteśmy do siebie podobni  ? – zaśmiał się .

- Może trochę. Ale to Piotrek jest tym przystojniejszym bratem. – powiedziałam nie mogąc się powstrzymać żeby się z nim podroczyć. Miałam nadzieję, że bardzo nie dotknę go tymi słowami.

Jego zachowanie mnie zaskoczyło. Zastawił mi drogę stając przede mną tak, że teraz widziałam tylko i wyłącznie jego twarz.

- Sugerujesz, że nie jestem przystojny ? – sugeruję.. tak właściwie to sama nie wiem, ale jedno wiem na pewno - jesteś zabójczo przystojny, ale tego mu nie powiem.

- Może. – powiedziałam i spojrzałam mu  w oczy.

- Dziewczyny z którymi się spotykałem tak nie uważały.- powiedział cały czas patrząc mi prosto w oczy .

- A dużo miałeś tych dziewczyn ? –zapytałam z nadzieją, że jednak wcale, aż tak dużo ich nie było.

- A czy to ma jakieś znaczenie ? - zapytał . Patrzył mi prosto w oczy, tak że nie byłam w stanie myśleć o niczym innym jak o tym jego przenikającym mnie spojrzeniu. O tym słodkim niebieskim spojrzeniu pełnym czułości. I nagle zdałam sobie sprawę, że stoimy tuż pod moim domem.

- Tu mieszkam. – pokazałam mu na dom stojący obok nas. – Pójdę już . – jednak gdy to mówiłam nie ruszyłam się nawet o krok. Nie mogłam uwolnić się od jego spojrzenia. I nagle zauważyłam, że pochyla się nade mną. Czy on chce mnie pocałować ? Było by cudownie poczuć smak jego ust, ale moje ciało miało jednak inne plany niż mój umysł, który był cały zaprzątnięty nim. Odsunęłam się od niego. Otworzył oczy i ujrzałam w nich zaskoczenie i jeszcze jakieś uczucie którego nie umiem rozszyfrować. Uśmiechnęłam się uwodzicielsko, ominęłam go i przeszłam przez furtkę. Gdy się do mnie odwrócił powiedziałam tylko : - Do zobaczenia. – nie dając mu szansy na odpowiedź i weszłam do domu czując na sobie jego wzrok. 

rozdział jest długi ponieważ w najbliższą środę wyjeżdżam na dwa tygodnie ;d. więc nie będę miała za dużo czasu aby coś dodać, ale postaram się znaleźć jednak trochę czasu i coś napisać. dziękuję za miłe komentarze ;p obiecuję, że jak wrócę dodam kolejny rozdział ;))