Rozdział 49

W pomieszczeniu dało się słyszeć pikanie elektrokardiogramu. Twarz Przemka była koloru bandaży owiniętych mu wokół głowy. Podeszłam bliżej i przysunęłam sobie krzesło, które stało w kącie pokoju. Złapałam go za lewą rękę. Z oczu mimowolnie poleciały mi łzy. Wiedziałam, że operacja się udała, że jego stan jest stabilny, ale mimo wszystko jego widok pogorszył mój w miarę dobry humor. Widząc go tutaj poczułam, że w każdej chwili mogę go stracić. Bałam się cholernie o to, co ze sobą zrobię, gdy go zabraknie. Ale Przemek nie może mnie zostawić. Obiecał mi to. Nie zgadzam się na taki obrót sprawy. Otarłam łzy z policzka i zmusiłam się by już nie płakać. Zaczęłam wspominać wszystkie nasze radosne i pełne miłości chwile.

Nasze pierwsze spotkanie na ławce przy bloku, później ognisko, dzięki któremu zaczęliśmy być parą. Nasz pierwszy wypad na plażę. Wtedy, gdy uciekłam od Patryka, a Przemek przez krótką chwilę nie wierzył, że to ja .

Jeszcze później jego odejście – to wspomnienie nie należy do najszczęśliwszych – a następnie powrót, który obudził we mnie uczucie do niego. Jego starania bym mu wybaczyła .. Ach, no i jeszcze jedno, pierścionek, który mi dał. Popatrzyłam na niego, dowód miłości Przemka.

Potrząsnęłam głową wracając myślami do rzeczywistości. Pogłaskałam go po twarzy i pocałowałam w policzek. Ponownie złapałam go za rękę i oparłam się czołem o nasze splecione palce . Nie wiem ile czasu minęło, gdy tak półleżałam, ale w którejś już minucie poczułam, że Przemek poruszył palcem wskazującym . Wyprostowałam się zszokowana i wbiłam wzrok w jego twarz. Gdy nic się nie działo spojrzałam na palec, którym poruszył.

Był tak samo nieruchomy jak przedtem .

Drgnęłam, gdy ktoś zapukał w drzwi. Odwróciłam się i ujrzałam Piotrka, który trzymał jedną ręką klamkę a drugą oparł się o framugę drzwi.

- Rodzice chcieliby już wejść, bo pielęgniarka mówiła coś o tym, że za dziesięć minut kończy się czas wizyt.

- Tak, jasne już idę . – powiedziałam i odwróciłam się do Przemka. Usłyszałam, że Piotrek zamyka za sobą drzwi. Spojrzałam jeszcze raz na bladą twarz ukochanego. Pocałowałam go i z łzami w oczach wyszłam z sali.

Rodzice Przemka poszli do niego bez słowa. Piotrek spojrzał na mnie i przytulił mnie dodając otuchy. Po chwili oderwałam się od niego i otarłam policzki wierzchem dłoni.

- Jedź do domu i się prześpij . – powiedziała Justyna .

- Nie, nie chcę go zostawiać. – powiedziałam .

- I tak nie obudzi się do jutra. My też będziemy jechać. – oznajmił Piotrek.

- No dobra. Ale jutro z samego rana tu przyjedziemy . – oznajmiłam .

- Masz to jak w banku. – odpowiedział z lekkim uśmiechem .

Chwilę później pani Oliwia z mężem wyszli z sali, ustępując miejsca Piotrkowi i Justynie . Pan Rafał poklepał mnie lekko po ramieniu, dodając otuchy i przytulił żonę.

Zastanawiało mnie skąd wzięła się tutaj Justyna, ale gdy wyszła z Piotrkiem to pytanie wyleciało mi z głowy. Ruszyliśmy w ciszy do samochodów. Piotrek pojechał z Justyną a ja z państwem Moniuszko.

Wchodząc do domu, nadal nikt nie zabrał głosu. Dlatego weszłam na górę, zamknęłam za sobą drzwi i postanowiłam wziąć szybki prysznic.

Po wieczornej toalecie postanowiłam odpuścić sobie jutro szkołę. Piątek. I tak nie miałabym głowy by siedzieć na lekcjach i skupić się na słowach nauczyciela. Położyłam się do łóżka Przemka. Teraz bez niego wydało mi się za duże, mimo swoich małych rozmiarów. Puste miejsce obok mnie przypominało mi o dzisiejszym zdarzeniu. Spojrzałam na zegarek, na którym widniała pierwsza w nocy. Przewróciłam się na drugi bok i z ulgą poczułam, że zasypiam.

Obudziłam się przytulając poduszkę. Dziwnie poczułam się w takiej pozycji, ale nie zdziwiłam się dlaczego akurat tak się ułożyłam. Otóż śniło mi się, że Przemek przytula mnie tak jak zawsze to robił przed snem.

Znów przybita i lekko przestraszona tym, że stan Przemka mógł się pogorszyć wstałam z łóżka. Ogarnęłam się krótko mówiąc i zeszłam na dół. Tym razem w kuchni nie zastałam nikogo. Poszłam więc do salonu i kamień spadł mi z serca, gdy zobaczyłam moich tymczasowych domowników.

- Dzień dobry . – powiedziałam . Rodzice chłopaków odpowiedzieli mi z uśmiechami .

- W kuchni czeka na ciebie śniadanie . – oznajmiła pani Oliwia. – Już prawie południe . – dodała.

- Już ? - zapytałam zdziwiona i spojrzałam na zegarek w telefonie . Rzeczywiście była 11:28 . Poszłam do kuchni i niemal wchłonęłam zawartość talerzyka nie myśląc nad nazwą posiłku. Mieliśmy pojechać do niego z rana. Nie wiem czemu mnie nie obudzili. 

Dziesięć minut później siedzieliśmy już w samochodzie. Niecierpliwie oglądałam widoki zza okna , które znałam już na pamięć .

Z ulgą wysiadłam z auta i znów nie czekając na nikogo weszłam do szpitala. Tym razem nie musiałam tracić czasu na rozmowę z pielęgniarką. Poszłam prosto do sali Przemka. Spotkałam tam jego lekarza prowadzącego, który właśnie zapisywał coś na karcie . Oderwał się od pisania słysząc moje powitanie.

- Witam . – odpowiedział. – Czekałem na kogoś bliskiego pana Przemka.

- Co się stało ? – usłyszałam pytanie pana Rafała, który właśnie ze swoją żoną i synem weszli na salę. Wyjął mi to pytanie z ust.

- Niestety muszę państwa poinformować, że stan pańskiego syna się pogorszył. Jest teraz niemal krytyczny.

- Co ? Och nie .. - wyjąkała pani Oliwia .

- Ale to jeszcze nie koniec złych wiadomości . – powiedział lekarz.

- Jak to, jeszcze nie koniec ? – zapytałam . – To są jeszcze jakieś ?

Serce biło mi jak oszalałe. Bałam się odpowiedzi na pytanie, które zadałam.

- Pacjent zapadł w śpiączkę. – oznajmił lekarz. Spojrzałam na tak samo bladą twarz Przemka i poczułam ciepłą łzę na policzku. 

no to jest kolejny,

wydaje mi się, że jest krótszy od poprzedniego,

ale muszę przyznać, że nie miałam zbyt wiele czasu w tym tygodniu.

mam nadzieję, że się spodoba ;p

stwierdziłam też, że koniec opowiadania nastąpi jednak trochę później niż pisałam wcześniej ;)

przepraszam za błędy ;> i do następnego.